1962 இந்திய-சீனப் போரின் விளைவாக, இந்தியாவின் பாதுகாப்பு மற்றும் ஒருமைப்பாட்டை உறுதிப்படுத்தும் நோக்கில், பிரிவினைவாத சக்திகளைத் தடுக்கும் அவசியத்தை இந்திய அரசு உணர்ந்தது. குறிப்பாக, வடகிழக்கு மாநிலங்கள் மற்றும் லடாக் போன்ற எல்லைப் பகுதிகளின் மீதான அச்சுறுத்தல், தேசிய பாதுகாப்பிற்கு ஒரு வலுவான சட்டக் கட்டமைப்பு தேவையை உணர்த்தியது.
இந்த அச்சுறுத்தலைத் தொடர்ந்து, வெளிநாட்டு சக்திகள் உள்நாட்டுப் பிரிவினைவாத உணர்வுகளைத் தூண்டி நாட்டின் ஒருமைப்பாட்டைக் குலைக்கக்கூடும் என்ற அச்சம் ஏற்பட்டது. இதன் விளைவாக, இந்திய அரசியலமைப்பில் 16வது திருத்தச் சட்டம் (1963) கொண்டுவரப்பட்டது. இந்தச் சட்டம், பேச்சுரிமை மற்றும் கருத்துச் சுதந்திரம் போன்ற அடிப்படை உரிமைகளுக்கு நியாயமான கட்டுப்பாடுகளை விதித்தது. இதன் மூலம், இந்தியாவின் இறையாண்மை மற்றும் ஒருமைப்பாட்டிற்கு எதிரான செயல்கள், குறிப்பாக பிரிவினைவாதக் கருத்துகளைப் பரப்புதல் சட்டவிரோதமாக்கப்பட்டது. இதன் அடிப்படையில், பிரிவினை எதிர்ப்புச் சட்டம் (Anti-secession Law) இயற்றப்பட்டது.
இந்தச் சட்டம், இந்தியக் குடியுரிமை பெற்ற எந்தவொரு தனிநபரோ அல்லது அமைப்போ, நாட்டின் எந்தவொரு பகுதியையும் பிரித்துச் செல்ல தூண்டுவதையோ, ஆதரிப்பதையோ அல்லது அத்தகைய செயல்களில் ஈடுபடுவதையோ தடை செய்தது. இது, நாட்டின் எல்லைகள் மற்றும் தேசிய ஒருமைப்பாட்டைப் பாதுகாக்கும் ஒரு முக்கிய சட்டக் கருவியாக அமைந்தது. தேசத் துரோகம், பொது அமைதிக்குக் குந்தகம் விளைவித்தல், தேசிய ஒருமைப்பாட்டிற்கு எதிரான செயல்கள் போன்ற குற்றங்களுக்கான தண்டனைகளையும் இந்தச் சட்டம் தெளிவாக வரையறுத்தது. இதன் மூலம், நாட்டின் ஸ்திரத்தன்மையையும், பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளையும் வலுப்படுத்தியது.
இந்தச் சட்டம் ஒரு அவசர நடவடிக்கையாக மட்டுமல்லாமல், இந்தியாவின் நீண்டகால தேசிய பாதுகாப்பு மற்றும் ஒருமைப்பாட்டுக் கொள்கையின் ஒரு பகுதியாகவும் பார்க்கப்பட்டது. இது, காலப்போக்கில் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் எழுந்த பிரிவினைவாத இயக்கங்களை ஒடுக்கவும், தேசிய நலனுக்கு ஊறு விளைவிக்கும் எந்தவொரு செயலையும் தடுத்து நிறுத்தவும் உதவியது. 1962 சீனப் படையெடுப்பு, இந்தியாவின் பாதுகாப்பு குறித்த விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தி, நாட்டின் இறையாண்மை மற்றும் ஒருமைப்பாட்டைப் பாதுகாக்க வலுவான சட்டப் பாதுகாப்புகளை உருவாக்க வழிவகுத்தது.
){kind=link}
0 Comments